Yazarlar

10 noyabr 2020-ci ildən sonra Azərbaycan və Ermənistan arasında müharibənin bitmədiyini sübut edən kifayət qədər hərbi, siyasi hadisələr baş verib. Son hadisələr- əsir əsgərimizə verilən işgəncə və bayrağımızın beynəlxalq tədbirdə yandırılması göstərir ki, müharibə iki millət arasında da davam edir. Yolu azıb erməni tərəfə keçən əsgərimizə vurduqları təpiklə ermənilər reinteqrasiya dediyimiz birgəyaşayışı qəbul etmədiklərini, bunun qeyri-mümkünlüyünü bir daha göstərdilər. Bayrağımızı İrəvanda, rəsmi tədbirdə yandıran ermənilər vandallıqları ilə yanaşı, bizimlə heç zaman barışmayacaqlarını nümayiş etdirdilər. Müharibəni yalnız hərbiçilər deyil, erməni cəmiyyətinin sıravi üzvləri də davam etdirir. Bu qənaətə gəlməyimizin səbəbi sərhəddə baş verən son hadisə deyil, belə təxribatlara adət etmişik. Naxçıvan istiqamətində yol azıb düşmən tərəfə keçən əsgərimizə təpiyi erməni əsgəri yox, mülki erməni vurub və nümayiş etdirib. Bayrağımızı da sıravi dizayner yandırıb. Müharibə bitməyib, dayandırılıb. Müharibənin dayanmasından iki il yarım zaman keçib və vaxt uzandıqca himayədarına sığınan, işğaldan ruhlanan Qarabağ erməniləri heç vaxt Azərbaycanın tərkibində olmayacaqlarını, müstəqil olacaqlarını daha bərkdən söyləyirlər. Ümumiyyətlə, bu gün real vəziyyət necədir? Azərbaycanın hərbi-siyasi üstünlükləri ortada olsa da reallıqda Azərbaycan torpaqlarının 3,2 min kvadrat kilometr sahəsi hələ də Ermənistan ordusunun işğalı altındadır, üstəlik 8 anklav kənd. Qarabağda öz qoşunları ilə dayanan Rusiya torpaqlarımızı azad etməyə imkan vermir. Deməli, bu ərazi həm də Rusiyanın işğalı altındadır. Bütün bəlanın mənbəyi də budur. Erməni məğlub olub, amma Azərbaycan torpaqlarının 3, 2 min kvadrat kilometrini işğal altında saxlamaqla hələ də real qazancın əlində olduğunu bilir və onu əldən verməmək üçün 29 aydır ki, hər cür dona girir. Əlbəttə ki, bu donları onların əyninə himayədarları- Rusiya, İran, Fransa biçdiyindən sülhdən, razılaşmadan qaça bilir.  Müharibə yalnız iki dövlət arasında deyil, həm də vasitəçi adı ilə geosiyasi təsir imkanlarını reallaşdırmaq istəyən Qərb və Rusiya arasında davam edir. Ukrayna müharibəsindəki isti qarşıdurma öz yerində, Qarabağda da guya ki, vasitəçi olanlar arasında qarşıdurma gah işğal altında olan ərazilərimizdə, gah da iki dövlətin sərhədində təxribatlarla müşayət olunur. Verilən məlumatlara görə ABŞ-da və Rusiyada Azərbaycan və Ermənistan liderlərinin görüşü gözlənilir. Nəticəsi olacaqmı? Müharibə bitəndən indiyədək belə görüşlər çox olub, hansısa razılaşmalara da nail olunub, amma heç biri reallaşmayıb, çünki vasitəçilər Cənubi Qafqazda bir-birini sıxışdırmaq üçün müxtəlif təxribatlara əl atdıqca heç bir razılaşma olmayacaq. Bu siyasətdə vasitəçilərin aləti, həmişə olduğu kimi Ermənistandır. Azərbaycanla sülh müqaviləsini bağlamamaq üçün bütün manevrlərdən istifadə edir, gələcəkdə hansı qütbün yanında olacağına qərar verə bilmədiyi üçün və ya qəsdən hər iki tərəfə vədlər verərək, onların maraqları ətrafında reveranslar edib əlverişli beynəlxalq şəraiti gözləyirlər.  İki il yarımdır ki, Ermənistan və Rusiyanın zaman uzatmaq siyasətinin şahidiyik. Yeni görüşlər, yeni delimitasiya, demarkasiya işləri, infrastrukturun açılması müzakirə olunacaq, vədlər veriləcək, Nikol Paşinyan Brüsseldən, Vaşinqtondan qayıdan kimi, orada dediklərini unudub tamam əks mövqedən çıxış edəcək, Soçiyə, ya da Moskvaya çağrılacaq, oradan da qayıdanda Azərbaycanla sülh müqaviləsi imzalamaq üçün əlavə şərtlərdən danışacaq. Yəni, Putin Valday çıxışında dediyi kimi, “ Vaşinqton variantı ilə Qarabağdan imtina edirsinizsə, biz də buna razıyıq” deyib, Ermənistan rəhbərliyini şantaj etməkdə davam edəcək.  Biz Ermənistana hərbi və birbaşa himayədarı olan Rusiyaya diplomatik təzyiqlərimizi artırmalıyıq. Ermənistana ilk hərbi təzyiqimiz 8 anklav kənd ətrafında baş verməlidir. Bu ərazilər Qarabağ deyil, burada 10 noyabr bəyanatı keçmir. Burada Ermənistanın işğalı altında olan ərazilərin qısa müddətdə azad edilməsi həll olunmalıdır. Ermənistanın 41 kvadrat kilometrlik Başkənd anklavı bizim nəzarətimizdədirsə, Ermənistanın nəzarətində 200 kvadrat kilometrdən çox 8 anklav kəndlərimiz var. Düşmən bilməlidir ki, tezliklə masa arxasında bu problem həll olmasa hərbi yola əl atmaq beynəlxalq hüququmuzdur. Rusiyaya təzyiqimizi Qərblə koordinasiyalı şəkildə aparmalıyıq. Bu təzyiq ilk növbədə Laçın yolunda sərhəd nəzarət buraxılış məntəqəsinin yaradılması ilə başlanmalıdır. Buna Qərb də etiraz etmir, heç Ermənistan hakimiyyəti də. Bu işə yalnız Rusiya mane olur. Dinc aksiyanın götürülməsi müqabilində nəzarət məntəqəsinin qurulmasının yaxın tarixi elan olunmalıdır. İkinci təzyiq erməni silahlı qüvvələrin Qarabağdan çıxarılması ilə bağlı olmalıdır. Rusiya imzasına hörmət edirsə, bu silahlı qüvvələrin çıxarılmasının da vaxtını elan etmək lazımdır.   “Kəsə qarabağı”, Rusiyaya diplomatik təzyiq Qarabağla, Ermənistana hərbi təzyiq anklav kəndlərlə başlanmalı və sona çatmalıdır. Yoxsa, biz bu tamaşanı sonadək seyr edə bilmərik, çünki bu tamaşanın sonu yoxdur. moderator İlham İsmayıl

İtkin düşdüyü bildirilən azərbaycanlı əsgərlərdən daha birinin saxlanılması görüntüsünü ermənilər özləri yaydı. Artıq hamı təfərrüatı bilir: aprelin 10-dan 11-nə keçən gecə duman səbəbindən azdığı bildirilən azərbaycanlı əsgərlərdən biri Zəngəzurun Bnunis kəndində, bir evin qapısını döyərkən saxlanılmışdı. Sonra əfsanələr uyduruldu: əsgərin paltarını dəyişməsi, kənd mərkəzində ermənilərlə kart oynaması və s. Digər azərbaycanlı əsgərin qaçmasından sonra Ermənistanda panika başladı: bir-birini öldürəndə, İrəvanda maşın adam vuranda da “qaçan azərbaycanlı əsgərin” bunu edə biləcəyi haqda ağla gəlməsi mümkün olmayan iddialar səsləndirməyə başladılar. Mis-molibdendə qarovulçunun öldürülməsi cinayətini də azərbaycanlı əsgərin üstünə atmaq üçün hər şey edirlər. Halbuki silahsız, yalnız duman səbəbindən azaraq Ermənistana keçdiklərini və geri qayıda bilmədiklərini Ermənistan MN özü də yaxşı bilirdi və bunu etiraf da etdilər. Əks halda niyə erməni evinin qapısını döyməli, ac olduğunu bildirməli idi... Bu gün saxlanılan azərbaycanlı əsgərin hərbi və mülki paltarlılar tərəfindən qolu bağlı halda dəhşətli şəkildə döyülməsi, vintaçanla işgəncə verilməsi nə deməkdir? Erməni əsgər yaralanır – azərbaycanlılar ona tibbi yardım göstərir; Erməni əsgər azır – qısa müddətdə sağ-salim, burnu belə qanamadan, təntənəli surətdə geri təhvil veririk; geri təhvil verilənlər mediaya açıqlama verib, xoş qarşılandıqlarını, yedirilib-içirildiklərini bildirirlər; Erməni sakin azır - əsgərlərimiz eyni davranış göstərir, yol azuqəsi belə verirlər. Bu da azaraq, Ermənistana keçən azərbaycanlının halı: köməksiz, qolları bağlı, yerə uzadılmış insanı bu cür vəhşicəsinə döymək, ona işgəncə vermək bu millətin naqis xislətindəndir. Və bunun videosunu fəxarətlə yayırlar: humanizmə tüpürərək, beynəlxalq qınağı veclərinə almadan. Çünki dünya ermənilərin necə alçaq olduğunu Puşkindən üzü bəri çox yaxşı bilir – ancaq məhz onların bu alçaq, murdar, satqın, oğru, yalançı, qatil, qaniçən, yaramaz, insanlıqdan kənar, xəyanətkar sifətindən istifadə edir! Ona görə də bu ləyaqətsizlərə bu videoya görə irad bildirən də olmayacaq! Bu, Xocalıda qız uşağını işgəncə verə-verə öldürdüyünü fəxarətlə bildirən Zori Balayanın həmvətənləridir; Bu, silahsız azərbaycanlıları qətlə yetirməkdən qürur duyan Sərkisyanın xalqıdır; Bu, Njde kimi faşisti qəhrəmana çevirib, heykəlini hər yerə dikən xalqdır! Bu, onlarla terror təşkilatı yaradıb, dinc azərbaycanlılara qarşı terror hücumu həyata keçirən millətdir! Yalnız təpələrinə yumruq dəyəndə yumşalan, silahsız və köməksiz azərbaycanlı görəndə yırtıcıya dönən, ləyaqətdən, insanlıqdan, bəşəri dəyərlərdən məhrum miskin xalqla qonşu olmaqdan dəhşətli heç nə ola bilməz! Bu xalq adlana bilməyəcək məxluqlarla sərhədi 6 metr hündürlükdə betonla hörməkdən başqa çarə yoxdur! Mən ölü, siz diri: heç vaxt ermənilərlə barışmayın, onlarla bir süfrədə oturmayın, bu xalqın istənilən fərdinə dünyanın harasında rast gəlsəniz, uzaqlaşın! Bunlar yaltaq dilləri ilə qəlbinizə girib, sizi məhv edərlər – onillərdir bu məxluqlar bununla məşğul olub, yüzillər keçsə də, düzəlməyəcəklər!(axar) Şeyx Teymur

İranla Azərbaycan arasında gərginlik artan xəttlə gedir. Azərbaycan hökuməti 4 iranlı diplomatı “persona-non-qrata” (arzuolunmaz şəxs) elan etdi və artıq ölkədən çıxıblar. Diplomatları ölkədən jurnalistlər yola saldılar. Özü də necə. "Siz Azərbaycana qarşı casusluq edibsiniz, niyə?" Bu sualı eşidəndə elə bil başıma nüvə başlığı düşdü. İranlı diplomat Azərbaycana qarşı necə casusluq edə bilər? İran vətəndaşı, İranın Azərbaycandakı səfirliyində rəsmi vəzifə tutmuş şəxsi Azərbaycana işləməli imiş? Hər şey cəhənnəmə, bəs məntiq? Ümumiyyətlə, hökumətin qərarında casus sözü görən olub? Bu cür hadisələr olanda bir çoxları deyir ki, tapşırıq belə olub, ona görə jurnalistlər bu cür oyun çıxarırlar. Birmənalı olaraq inanmıram. Müharibə vaxtı eyni tip jurnalistlər vurulmuş ərazini çəkəndən sonra rəsmi şəxsə sual ünvanladılar ki, müəllim, bundan sonra ermənilər haranı vuracaqlar? Həmin rəsmi şəxsin gözlərinin bərəlməsi və üzünün rəngi hələ də xatirimdədir. Bəziləri çıxıb deyəcəklər ki, Azərbaycanın mövqeyini müdafiə ediblər, hətta "etmişik" deyən də olacaq. Belə ölkə mövqeyi müdafiə edirlər? Bu ölkəni gülünc yerinə qoymaqdan başqa bir şey deyil. Azərbaycanlı diplomatlara qarşı belə hərəkət edilsəydi, əsəbləşərdiniz, yoxsa gülərdiniz? Belə şeyləri görəndən sonra adamın hər şeydən əli qolu soyuyur. Casusun aşkarlanması dünyanın ən çətin işlərindən biridir. Bir casusun müəyyən edilməsi bəzən uzun illər alır. Dünyanın ən çətin işi Azərbaycanda ən asan peşəyə çevrilib. Jurnalistlərin kimisə casus elan etməsi isə iki vur ikidir. Arada keçmiş təhlükəsizlik əməkdaşlarından xahiş edin, casusun aşkarlanması prosesini sizə danışsın, bəlkə onda prosesin ağırlığından utanıb, qabağınıza keçənə o damğanı vurmazsınız. Əslidə qınamaq da olmur. Mətbuat cəmiyyətin aynasıdır. Cəmiyyətdən artıq olmayacaq ha. Günah məndədir ki, kəmiyyət tələb edilən yerdə keyfiyyət axtarışına çıxıb, vaxtınızı aldım. Səxavət Məmməd

3 saylı Uşaq Evi ilə bağlı yaranmış qalmaqal səngimək bilmir. Söhbətin nədən və kimdən getdiyini çoxunuz bilirsiniz. Bilməyənlər üçün qısa izahat verməyi özümə borc bilirəm:  3 saylı Uşaq Evinə sığınan Məhəmməd Hacıyev adlı yeniyetmə bu müəssisədəki təminatdan şikayət edib. Bundan sonra, o - ata-ana himayəsindən məhrum olan zavallı uşaq 1 saylı Psixiatriya xəstəxanasına yerləşdirildi. Guya sözügedən müəssisədə güllük-gülüstanlıqdır, uşaqlar yağ-bal içində üzür. Amma balaca Məhəmməd "dəli" olduğu üçün cənnətdə yaşadığından xəbərsizdir.  Bundan sonra baş verənlər isə maraqlı bir filmin ssenarisi ola bilər. Sözügedən tibb ocağının, yəni 1 saylı Psixiatriya Xəstəxanasının baş həkimi Ağahəsən Rəsulov əlini vicdanın üstünə qoyub açıqlama verdi:  "O yeniyetmə ruhi xəstə deyil." Həkim vicdanlı davranaraq arxası-dayağı olmayan uşağın başına hörülən corabı yırtdı. Cəmiyyət bir daha əmin oldu ki, uşağı "dəlixanaya" saldıranların başlıca məqsədi öz pis əməllərini ört- bas etməkdir.  Dünəndən bəri sosial şəbəkələr çalxalanır. Cəmiyyət vicdanını itirməyən vəzifəli şəxsi, yəni 1 saylı Psixiatriya Xəstəxanasının baş həkimi Ağahəsən Rəsulovu alqışlayır. Dünəndən bəri əlimizin biri ürəyimizin üstündədir: "Obyektiv mövqeyinə görə Ağahəsən həkimi işdən çıxarmazlar ki?" Narahatlığımız əbəs deyildi. Axı bura Azərbaycandır. Axı burada doğru danışanı 9 kənddən qovurlar... Bəli, bu gün məlum oldu ki, bizim ölkəmizdə nazirlər dəyişsə də, idarəçilik anlayışı əvvəlki kimi qalır. 1 saylı Respublika Psixiatriya Xəstəxanasının tabe olduğu qurumun rəhbəri - Səhiyyə naziri Teymur Musayev vicdanının ağzına daş asa bilməyən həkimə qapını göstərdi. Nazirin bu gün imzaladığı əmrlə Ağahəsən doktor vəzifəsindən azad edildi.  Azərbaycan xəstəxanalarında rüşvət və korrupsiya tüğyan edir. Pulu olmayan adamı xəstəxananın kandarından içəri buraxmırlar. Əməliyyat pulunu ödəyə bilməyən zavallı xəstələr xərəkdə zarıya-zarıya ölür. Biz cənab nazirdən bu cür hallara qarşı mübarizə aparmağı gözləyərkən o, öz gücünü qocaman Ağahəsən doktora və bir parça çörəyə möhtac olan kimsəsiz, yetim bir uşağa göstərdi. Yetimin də Allahı var, cənab nazir... Seymur VERDİZADƏ  

Kəndlərdə qapısı bağlı evlər görəndə kədərlənirəm. İnsanlar şəhərə axışır. Kəndlər yavaş-yavaş boşalır. Hal-hazırda isə su qıtlığı çox ciddi bir problemə çevrilib. Belə getsə, qalan adamlar da yavaş-yavaş kənddən çıxacaq. Bir tərəfdən də ən koloritli adamlar yaşa dolub dünyasını dəyişir. Yerini yaddaşsız, tiktokun yaratdığı gənclik tutur. O gənclik isə nə Azərbaycan dilini bilir, nə də milli ruh daşıyıcısıdır. Millətin ruhu kəndlərdədir. Adam şəhərdə xəsis olur, amma kənddə pul xərcləmək istəyir. Bu insanda özünü göstərmək instikidir. Bəs niyə məhz kənddə özünü göstərmək istəyir? Çünki kənd bizim ruhumuzu qoyub gəldiyimiz yerdir. Bir milləti öldürmək istəyirlərsə, o prosesə kənddən başlayırlar. Arvadların danışıqlarına baxıram, kişilərin bir-birləri ilə zarafatlarına baxıram. Nə qədər doğmadır. Onlar zahirən savadsız görünə bilərlər. Ancaq sağlam ruhları var. Bilmirlər, amma fəhmləri var, hiss eləyirlər, duyurlar. Kəramət Böyükçöl 

- Niyə oruc tutursunuz?  Bu sualla beş ayrı adama müraciət elədim. Özləri, xarakterləri kimi, cavabları da müxtəlif oldu:   Birinci həmsöhbətim mömin olduğu üçün inancına uyğun cavab verdi: "Quranın tələbidir".  Sorğuda iştirak edən ikinci adamın cavabı belə oldu: "Müsəlman üçün oruc tutmaq fərz buyurulub".  Üçüncü yoldaş məni əməlli-başlı təəccübləndirdi: "Arıqlamaq istəyirəm".  Jurnalist sorğusunda iştirak edən dördüncü şəxsin cavabı belədir: "Həyat yoldaşım, uşaqlarım ibadət əhlidir. İldə bir ay da mən onlara qoşuluram. Hələ ki, oruc tutmağın hər hansı bir zərərini görməmişəm".  Əgər sorğu-sual etdiyim, beşinci adam bu sözləri deməsəydi, mövzuya fərqli rakursdan yanaşacaqdım. Nə dediyi ilə siz də tanış olun: "Dünya malına qənaət eləmək istəyirəm. Yer üzündə o qədər ac adam var ki... Biz az yesək, onlara da nəsə çatar".  Hər kəsin öz arqumenti var. Hətta oruc tutmayanların da öz arqumenti var. Hamısına hörmətlə yanaşmaq borcumuzdur. Axı biz tolerant ölkədə yaşayırıq... Beşinci, yəni sorğuya çəkdiyim sonuncu adamın fikri məni çox düşündürür. Bəli, yer üzündə bir tİkə çörəyə möhtac olan milyonlarla adam var. Əgər biz 1 ay qənaət etsək, onlar azı iki ay ac qalmaz... Hamımız qənaət edirikmi? Aramızda naharda yemədiklərinin üstünə iki o qədər də qoyub iftarda mədəsinə təpişdirən azdırmı?  Az deyil!  Bakıda kafe və retoranlarda iftar menyülərindən xəbəriniz varmı? Dörd nəfərlik bir ailənin orucunu açmaq üçün hər axşam 340 manat ödədiyini eşitmisinzimi? Kiçik riyazi hesablama aparanda məlum olur ki, bir nəfərin iftarını açmaq 85 manata başa gəlir. Bir oturuma 85 manatlıq ərzaq tükədən adam acların halını düşünə bilərmi? Bəlkə də həmin adamlar oruc tutmasa, aclara nəsə çatar... tutmasa, aclara nəsə çatar... Oruc açmaq qarın açmaq deyil. İftar süfrələri sadə və təvazökar olmalıdır.  Oruc tutmayanlar elə bilir ki, oruc tutanlar iftar və sahurda əllərinə keçəni gözlərinə təpirlər. Şəxsi nümunələri sevməsəm də, yazmağı özümə borc bilirəm: "Bizim evdə iftar menyüsü adi günlərdən fərqlənmir. Allahın verdiyinə şükür..."  Rəhmətlik Hacı Şahin deyirdi ki, iftar süfrəsində oturan adam Allahın qonağıdır.  Qonaq yemək davası eləməməlidir... Seymur VERDİZADƏ 

Rəşad Ergün Milli komandanın uduzmasının, uğursuzluğunun səbəbi bir və ya bir neçə fərd deyil. Heç baş məşqçi də deyil. Nə oldu, bütün baş məşqçilər pis oldu? Hansı ki, onların arasında Qurban Qurbanov da olub. Kiçik, əhəmiyyətsiz qələbələr olacaq, hətta bəzən şans üzümüzə güləcək, “şikəst” dövrünü keçirən komandalarla oynayıb, mini uğurlu seriya da yaxalayacağıq. Amma bunlar hamısı Azərbaycanda futbolun normal olduğu, normal səviyyədə olduğu anlamına gəlməz. “Qarabağ” əcnəbi futbolçularla bir yerə qədər gedib dayandığı kimi, Azərbaycan millisinin də gedə bildiyi yer var – Biləcəri stansiyası. Vəssalam. Mənə görə, heç bütün günahlar AFFA rəhbərliyində də deyil. Necə deyərlər, toplum, cəmiyyət olaraq günahlardan arınmalıyıq…(komanda.az)

Xankəndidəki separatçı rejim Prezident Administasiyasının Qarabağdakı erməni əhalisi ilə növbəti görüşün Bakıda keçirilməsi təklifinə ermənilərin adından “yox” deyib: onlar görüşün yalnız Rusiya sülhməramlılarının vasitəçiliyi ilə keçirilməsini və humanitar, texniki məsələlərin müzakirə edilməsini istəyir, özlərini “tərəf” kimi təqdim edir, beləliklə, reinteqrasiya prosesindən imtina edirlər. Gözlənilən idi, çünki Bakıya gəlmələri “tərəf” olmaqdan imtina etmək və reinteqrasiya prosesini qəbul etmək demək idi, Rusiyanın da buna imkan vermədiyi bəllidir. Lakin imtina etmələri də Bakının əlini gücləndirir: - Təmasların indi qurulmasını istəyən Qərbə (ABŞ və Aİ) göstərəcək ki, “separatçılar erməni əhalisi deyil” və “erməni əhalisinin hüquq və təhlükəsizliyinin qorunmasına” onlar imkan vermir; - Qarabağda mümkün praktiki addımların – həm hərbi, həm digər istiqamətlərdə - iddia edildiyi kimi “erməni əhalisinə” qarşı yox, separatçı-terrorçulara qarşı atıldığı mövqeyi önə çıxır. Asif Nərimanlı

Yazıçı Kəramət Böyükçöl ün səhifəsində "Ərdoğan, yoxsa Kilıçdaroğlu?" Başlığı ilə sorğu keçirilib. 5 min nəfərdən çox insan sorğuya münasibət bildirib.  Keçirilən sorğuda Ərdoğan irəlidə olsa da, Kamal Kilıçdaroğlu kifayət qədər səs toplayıb.  Azərbaycan müstəqilliyini qazandıqdan sonra Azərbaycanda, Türkiyədə fəaliyyət göstərən siyasi partiyalar arasında yeganə nüfuz sahibi olan partiya MHP olubdur. MHP - dən sonra, partiyası elə də ciddi tanımamasa da, siyasi lider olaraq   Rəhmətlik Nəciməddin Ərbakan nüfuzlu siyasətçi olaraq hörmətlə qəbul olunub. . Ərdoğanın hakimiyyətindən sonra Azərbaycanda MHP -nin yerini AKP tutmağa başladı. Tədricən Azərbaycan ictimai şüurunda AKP, MHP - ni sıxışdırdı və MHP ciddi şəkildə gerilədi. AKP hakimiyyəti dövründə Türkiyədə olan siyasi liderlərin içində azərbaycanlıların ictimai şüurunda  Nəciməddin Ərbakanın yerini  Boyuk Birlik Partiyasının lideri, rəhmətlik Möhsün Yazıçıoğlu tutmağa başladı. Möhsün Yazıçıoğlunun  partiyası kifayət qədər tanınmasa da, siyasi xadim olaraq özü kifayət qədər rəğbət göstərilən lider idi. Onu da qətlə yetirdilər. Ruhu şad olsun.  CHP- yə gəlincə, CHP heç vaxt Azərbaycanda indiki qədər rəğbət göstərilən siyasi partiya olmayıb. AKP- MHP ittifaqından sonra, Türkiyədə baş verən anti - demokratiya siyasəti Azərbaycanda CHP- ni əsas Türkiyə partiyası halına gətirdi. Bu, Türkiyədən kənar bir türk dövlətində nüfuz qazanmaq baxımından  CHP üçün ciddi uğurdur.   44 günlük savaş olmasa idi, AKP - nin Azərbaycanda ümumiyyətlə nüfuzu olmayacaqdı. 44 günlük savaşın da pərdəarxası oyunları və detalları barədə hələ də xalqın ümumi düşüncəsi və  bu savaşdan sonra strateji olaraq itirdiklərimiz və qazancımız barədə doğru fikir formalaşmayıb.  İdeoloji baxımdan solçu olan CHP - nin Azərbaycanda milliyətçilərin  və demokratların rəğbətini qazanması, Azərbaycan xalqının demokratiya həsrətində olduğunu və demokratiyaya verdiyi dəyərin göstəricisidir. Bu, CHP - nin ciddi uğuru və Azərbaycan xalqının fərəh gətirən münasibətidir.  Hətta, Azərbaycanda milliyətçi kəsimin gözündə MHP - nin yerini dolduran İYİ Partiya və hər bir milliyətçinin sevimlisi Meral Akşener xanımın "altılı masa"dan geri çəkilməsi, bir neçə günün içində onun nüfuzunun sıfırlanmasına gətirib çıxartdı.  Buna görə də sorğuda Ərdoğanın irəlidə olması yox, Kamal Kilıçdaroğlunun kifayət qədər nüfuz qazanması diqqət çəkən məsələ olmalıdır.  Azərbaycanda hamının bildiyi səbəblərə görə, Ərdoğana münasibət Türkiyə xalqının münasibəti ilə xeyli dərəcədə fərqlənir. Ərdoğan istər Azərbaycanda , istərsə də Türkiyədə kifayət qədər reytinq ikisinə məruz qalıb.  Bu sorğudan mənim çıxardığım nəticə budur ki, xalqımızın ən böyük arzusu demokratiyadır. Azərbacan xalqı demokratiyaya həsrətdir.  CHP Türkiyədə demokratik seçki ilə hakimiyyətə gələ bilsə, Azərbaycan xalqının düşüncələrində ciddi təsir edəcək. Necə ki, İstanbul seçkilərində xalqımız Ərdoğanın yox, haqqı pozulan Ekrem İmamoğlunun yanında oldu.  Qarşıdan gələn seçkilər qardaş Türkiyə üçün xeyirli olsun. Elşən Əlisoy

Separatçı rejimin çiçəyi burnunda “dövlət naziri” Nersisyan ilk dəfə olaraq geniş proqram xarakterli çıxış edib. Sələfi Vardanyandan heç nə ilə fərqlənməyən bu çıxışı ilə Nersisyan sübut etdi ki, Azərbaycana münasibətdə erməninin “ağı da, qarası da” eyni zəhərin daşıyıcılarıdır. Nersisyan yalnız siyasilərin deyil, sıravilərin də hansı xislətlə yaşadığını, düşündüyünü vurğulayıb: “Artsaxda Azərbaycanla inteqrasiya və ya Azərbaycanın suverenliyi altında yaşamaq haqqında düşünən kimsənin ola biləcəyindən söhbət gedə bilməz. Artsaxda bir nəfər də yoxdur ki, özünü Azərbaycanın bir hissəsi kimi təqdim etsin”. Yəni, Xocalı görüşü tərəflərin maraqlarının ziddiyət, həm də antoqonist ziddiyyət təşkil etdiyini açıq göstərdi. Üstəlik, Nersisyan Qarabağ ermənilərinin silahlanmasının əsas hədəflərindən biri olduğunu da qeyd edib.  Ona görə də önümüzə baxaq ki, bizi nə gözlədiyini fikirləşməyək, əksinə qarşı tərəf(lər) bizim nə edəcəyimizi düşünüb daşınsın.   Bizim isə edəcəyimiz çox işlər var ki, müharibə bitəndən bu günədək Rusiya açıq şəkildə bu işləri dondurmaqla məşğuldur. Rusiyanın marağı gizli deyil və Cənubi Qafqaz siyasəti haqqında rus şərhçilər əvvəllər üstüörtülü şəkildə danışırdılarsa, indi “Qarabağ açarı”nın Rusiya üçün məhz bu coğrafiyada qalma səbəbi olduğunu açıq bildirirlər. “Baş moderator rolunu saxlamaq Moskvanın həm Ermənistana, həm də Azərbaycana təsir imkanlarını təmin edir. Sülhməramlıların Qarabağdan çıxarılması demək olar ki, avtomatik olaraq hərbi bazanın Gümrüdən çıxarılmasına gətirib çıxaracaq”. Ermənilərin Moskvada neçə illərdir mətbuat ayağı olan Markedonovun dünən yayılmış bu fikirləri tam çılpaqlığı ilə deyir ki, Azərbaycan Qarabağın qalan hissəsində dövlət nəzarətini bərpa edib, Rusiya hərbi kontingentini yola salandan sonra, 200 illik “ навеки вместе”-yə ilk son verən ermənilər olacaq və Rusiyanın hərbi bazasından tutmuş səfirliyinədək hamısını Ermənistandan qovacaq.  Məhz buna görə də, Moskva  “Ermənistanla Azərbaycan arasında final seçimi”etməkdən yayınır. Bu “final seçimi” nin fitini Rusiya vermək istəmir və bu Ermənistanı da qane edir. Deməli, yük bizə düşür. Azərbaycan hərbi-siyasi gücünü ən yaxın zamanda qətiyyətlə həm masaya, həm sahəyə qoymalı və ərazi bütövlüyümüz tam, defakto təmin olunmalıdır. Necə? Azərbaycan Müdafiə Nazirliyinin və Xarici İşlər Nazirliyinin son bəyanatları bu istiqamətdə ciddi gedişlərdir.  Aydındır ki, həm Rusiya, həm də Ermənistan gizli yolla qanunsuz yüklərin-silah-sursatın daşınmasını davam etdirəcək. Deməli, Laçın yolunda nəzarət buraxılış məntəqəmizin yaradılması tezliklə reallaşmalıdır. Bunu Rusiya dövləti qarşısında “ya olacaq, ya olacaq” məntiqi ilə qoymalı və etirazın daha ağır nəticələrə gətirib çıxaracağını, kimə mənsub olmasından asılı olmayaraq, şərti adı Xəlfəli yolu olan yerdə hərəkət edən bütün avtomobillərin vurulacağı qarşı tərəfə bildirilməlidir. Ardınca, konkret vaxt qoymaqla erməni silahlı qüvvələrin Azərbaycan ərazisindən çıxarılması tələbi irəli sürülməlidir. Tələblər yerinə yetirildikdə xoş məram olaraq həbsdə olan erməni diversant qrup üzvlərinin bir hissəsinin qaytarılmasının mümkünlüyü də müzakirə oluna bilər.  Laçın yolundakı dinc etiraz aksiyası ilə əlaqədar ermənilər Azərbaycanı maksimum beynəlxalq təzyiq hədəfinə çevirə biliblər, hətta BMT məhkəməsinin qərarına da nail olublar. İndiki halda biz həm Ermənistanı, həm də Rusiyanı beynəlxalq güclərin hədəfinə gətirməliyik ki, hər iki dövlət Azərbaycan ərazisinə silah-sursat, texnika, hərbi qulluqçular gətirməkdə davam edir və məqsədləri yeni müharibəyə başlamaqdır. Bu məqsədlə ABŞ və Avropa İttifaqı Rusiya və Ermənistandan tələb etsin ki, Azərbaycanın sərhəddə nəzarət buraxılış məntəqəsinin yaratması sülhə xidmət etdiyi üçün, sülh müqaviləsinin tezliklə imzalanması naminə buna mane olmasınlar. Onsuz da, Münhen Təhlükəsizlik Konfransında Azərbaycan dövlət başçısının nəzarət buraxılış məntəqəsinin yaradılması ilə bağlı irəli sürdüyü məsələ həm ABŞ, həm də Avropa İttifaqı yetkililəri tərəfindən anlayışla qarşılanıb, məntiqli olduğuna münasibət bildiriblər.  Vaxt o qədər daralır ki, qarşımızda dayanan məsələlər reallaşmadıqca düşmən yeni iddialarla çıxış edir və beynəlxalq aləmi Azərbaycana qarşı qaldırmağın yeni formalarını tətbiq etməklə, həm də tərəddüd yaşayan Qarabağ ermənilərini öz barışmaz siyasətlərinə inandırmağa nail olurlar. Azərbaycanın təzyiq imkanları daha çoxdur və bundan maksimum istifadə etməliyik ki, düşmən və havadarı çıxılmaz durumda qaldıqlarını real şəkildə hiss etsinlər. İlham İsmayıl

İlk oxuduğum kitablardan biri "Eladanın qhrəmanları" olub. Balaca nəfis kitab idi. Üstündə balaca Heraklın iki böyük ilanı boğan yerdə rəsmi var idi. Həm də beşikdə. Soruşmuşdum "Ellada" nə deməkdir? Demişdilər Yunanıstan. İlk dəfə "Ellada" sözünə o əfsanə kitabında rast gəlmişdim və heç vaxt unutmadım.   Amma bu lap çoxdan olub. Onda mən balaca Herakıldan 8-10 bahar böyük olardım...     ***  Toyuna getmişdim. Bilməmişdi orada olduğumu. Toydan bir neçə gün sonra idi. Çəkilişlərə baxanda görmüşdü iştirak etdiyimi. Mən olan parçanı kəsib mesencerimə atdı. Təşəjkkür elədi. Sevinmişdi toyunda olduğumu biləndə. Allah sizi qorusun - dedi. Sağlam, çox yaşamağım üçün dua da etdi. Minnətdarlıq elədim.  Bu bizim axırıncı söhbətimiz oldu.  TOYDAN ƏVVƏLLƏR Qağayılı dənizin fonunda bir şeirimi səsləndirib mənə atmışdı.  Fikrimi bilmək istəmişdi, - şeir səsləndirməkdə davam edim, ya yox?- deyə. Dedim davam eləyin əlbəttə. Səsi xoşuma gəlmişdi. Səsləndirmək də zamanla püxtələşəcək ifalardan idi. Sonra bir şeir də atdı. Sonra birini də...  Sonra toyu oldu. Sonra özü olmadı...       Çox təəccübləndim. Xəstəymiş dedilər. Bilmirdim deyə, qəfil oldu mənimçün. Hiss etdiyim kədərdən çox narazılıq idi. Bilmədim kimdən ya nədən? Amma narazı qaldım...  ***  İki nəfərin izdivacından gəlir insan dünyaya. Həm də vaxtında. Amma o qədər təkbnaşına gedən var ki dünyadan. Həm də vaxtından tez. Amma bu qədər tez olmamalıdır əslində. Həm də toyundan sonra. Adamlara etibar qalmayıb. Adamlarda günah olmasa belə...    *** Bu çoxdan olmayıb. Bir gün əvvəlin söhbətidir. Onun olmaması yəni. Bu əfsanə deyil, gerçək bir həyat, gözəl bir insan, hörmətli bir həmkar taleyi idi.  Yəqin ki, bu mənim həmişə yadımda qalan sonuncu "Ellada" olacaq.  Bilsəydim belə olar yəqin ki, toyuna getməzdim. Dekabrda xoşbəxtlik arzuladığın insana fevralda rəhmət oxumaq nəsə dolaşıq məsələdi. İllah da o zaman ki, adam təkcə həmkar yox. həm də ailəvi dostdur. Əslində Allah onu qorumalı idi. Nə yaşamışdı ki? Amma kim bilir, bəlkə belə qoruyur?... P.S Bu şeir idi səsləndirdiyi:  DÜNYANIN ƏN GÖZƏLİ Uşaq da olmuruq, Ana öləndə Desinlər, ölməyib, xalangildədir. Desinlər, nasazdır xalan bu gün də, Anan da gəlməyib, xalangildədir. Desinlər, analar ölmür, balası, Qəfildən harasa gedirlər bir gün. Desinlər, onu da bir gün anası, Çağırır yanına, boyunu görsün.  Sən də inanasan yarışübhəli, Gözün qapılarda qala bir ömür. Dünyanın ən gözəl, ən gözləməli Xəyalı könlünü ala bir ömür... İlqar Rəsul

Rəşad Ergün “Qarabağ”ın Konfrans Liqasında “Gent”ə uduzaraq mübarizəni dayandrmasından sonra əndazələri, sərhədləri aşan bir məqam diqqətimi çəkdi: “köhlən atlar”ı uğursuz çıxışına görə tənqid edənləri tənqid edənlərin canfəşanlığı, israrı, hirsi-hikkəsi. Kim deyib ki, “Qarabağ” toxunulmazdır? Kim deyib ki, jurnalistin işi tənqid etmək yox, tərifləmək, dəstəkləməkdir? Jurnalist təhlil etməlidir, tənqid etməlidir, sorğulamalıdır! Bu, jurnalistika adlı çətın peşənin Azərbaycan seqmenti üçün özəl deyil, bütün dünyada belədir, belə də olmalıdır. “Qarabağ”ın rəqabət səviyyəsinin yerlə bir olduğu Azərbaycan Premyer Liqasında mübarizə aparması bizim günahımız deyil. Nə jurnalistlərin, nə azarkeşlərin. “Qarabağ”ın süni örtüklü meydançalarda, ya da qoyunun belə, otlamağa ot tapa bilməyəcəyi bərbad təbii örtüklü qazonlarda oynamasının günahkarı da jurnalistlər deyil. Heç azarkeşlər də deyil. “Qarabağ”ı “Gent”ə uduzduğu üçün tənqid edən elə bir jurnalist tanımıram ki, “Xəzər Lənkəran”ın dağılmasında iynənin ucu boyda günahı olsun. Elə bir jurnalist görməmişəm ki, “MKT-Araz”ın, “Karvan”ın, “Şəmkir”in, “Viləş”ın “rəhmətə getməsində” əli olsun. Mən heç vaxt hansısa idman jurnalistinin Azərbaycan Premyer Liqasının reqlamentini dəyişdiyini, kefi istəyəndə çempionata 10-12, kefi istəməyəndə 8 komanda buraxdığını nə eşitmiş, nə də görmüşəm. Mən heç özünə, karyerasına hörmət edən hansısa əcnəbi futbolçuya azərbaycanlı jurnalistlərdən kiminsə mesaj yazıb, zəng edib, “Başın xarabdır? Nə itin azıb Azərbaycanda? Özünə hörmət edirsənsə, bura gəlmə” dediyini də nə görmüşəm, nə eşitmişəm. Kim Azərbaycan futbolunu, Azərbaycan çempionatını bu günə salıbsa, sözünüzü onlara deyin, onları tənqid edin. “Qarabağ”ın “yandırılmış meşədə ayaq üstə qalan tək ağac” olmasının günahkarı “Gent”ə uduzduğu üçün komandanı tənqid edən jurnalistlər deyil! Bilirəm, bəzən biz də zaman-zaman “Qarabağ”ın bu çempionatla, bu ölkənin şərtləri ilə avrokuboklarda uğur qazanmasının çətinliyini qabartmışıq. Amma… Bir daha bu aksiomu xatırladıram: Jurnalistin işi təhlil etmək, sorğulamaq, tənqid etməkdir, çəpik çalmaq, alqışlamaq yox. Azarkeşin işi komandası harda oynayır oynasın, nəticə tələb etməkdir. İstəyir Konfrans Liqasında “Gent”lə oynasın, istəyir stadionunun tribunaları da, özü də qəzalı vəziyyətdə olan “Kəpəz”lə. Aydındır? Komanda.az